शाळा

Written on 11:21 AM by केदार जोशी

"शाळा" वाचून संपले पण नंतर मनात सुरु झालेली शाळा काही संपत नाही. मिलिंद बोकीलांनी प्रत्येकांचा शाळेतल्या आठवनीनां परत एकदा जागे केले.सुर्‍या, चित्र्या, जोश्या, बिबीकर, फावड्या हे फक्त कथेतील पात्रंच नसल्यामूळे आत पर्यंत भिडले. माझ्यातला जोश्या मला परत एकदा दिसला, तर माझ्यातल्याच अर्धवट मेलेल्या सुर्‍याची आठवन झाली. कधी कधी तो जागृत होतोच. :) शाळेतला प्रत्येक मुलगा कधी ना कधी तरी वरिल पात्रांपैकी एक असतोच.

माझ्याही शाळेत असे प्रसंग घडलेले आहेत, कित्येकदा मीच त्यात होतो, त्यामूळे लहानपण परत एकदा आल्याचे जाणवले. मी क्रिकेट खुप चांगला खेळायचो, (असे मित्रांचे म्हणने) म्हणून आमच्या शाळेच्या टिम मध्ये तर होतोच. एकदा प्रॅक्टीस करताना कळले की एक नविन क्लब निर्मान झाला, तिकडे कॉलेजची मुलं खेळायची, त्यांचात चांगल्या लोकांना भरती करत आहेत हे कळले. मग आस्मादिक तिकडे गेले. तेव्हा मी आठवित होतो. ते आधी मला घ्यायलाच तयार न्हवते बाबापुता केल्यावर ये म्हणाले. मला पुर्ण सरावापैकी २/३ ओव्हर्स बॉलींग व थर्ड मॅनला शोभेल अशी फिल्डींग दिली. पण त्यांचा सरावाच्या वेळा ठराविक होत्या. त्यांच कॉलेज दुपारी संपायच व लगेच ते ग्राऊंडवर जायचे. आली का पंचाइत, कारण माझी शाळा दुपारी होती. मग काय दोन महीने मी रोज शाळेत जायला तर निघायचो पण पोचायचो ग्राऊंड वर आणि क्रिकेट खेळायचो. शाळेत डाउट येउ नये म्हणून मी बनावट पत्र शाळेत मुख्याध्यांपकांना पाठवून दिले की मला काविळ झालाय व मी शाळेत येउ शकनार नाही. यथावकाश घरी गोष्ट कळालीच व मुख्याध्यापकांकडे हजेरी लावावी लागली.

पण महाराजा खरी गम्मत पुढे आहे. शाळेत गेल्यावर मी ही बनवून सांगीतले की मला रोज भाकरी आणि घट्ट वरन हेच खायला लागयाचे, हे सांगीतल्या बरोबरच सविता कुलकर्णीचा, तिच्या नकळत जोरात निघालेला प्ल्च स्सSSSस्स ऐकायला मिळाला आणि अस्मादिकांना कळले की सविताची आपल्यावर लाइन आहे. हे ऑफर्कोर्स अन्याने पटवून पटवून सांगीतले त्यामूळे अन्याची बहुतेक डिडी वरची लाइन क्लिअर होणार होती. कारण डिडी माझ्याशी फार बोलायची, आणि अन्या घुम्याला ते काही जास्त आवडायचे नाही. ह्या डिडीचाही जाम घोळ होता. ती होती 'अ' मध्ये आणि आम्ही क मध्ये पण ती असायची आमच्यातच. 'अ' वाले पोर बेखुब होते. तेव्हा 'क' बॅच आणि 'ड' बॅचच हुशार होती. १० वीत ड ची पोरगी मेरीटला आली. आनंद आणि अन्या शेजारीच राहायचे. डिडीवर आनंद मरायचा पण डिडीने त्याला भाव दिला नाही. डिडी नेहमी अन्याच्या घरी पडिक. ते जवळच राहायचे पण तरिही. अन्या बावळट निघाला, नंतर उगीच घाबरुन बहिन बहिन खेळत बसला आणि चान्स गमावला. नाहीतर अन्या आणि डिडी मस्त जोडी होती. माझी आवडती. आणि अन्यामूळे मी डिडीला सोडले, साल्या अन्यावर जाम राग आहे माझा.

लाइन आहे हे कळाले पण पुढे काय? हा प्रश्न होता. आम्ही ना धड अन्यासारखे अतिहुशार ना धड केश्यासारखे पांडू त्यामूळे गोची झाली होती. दिवस असेच जात होते. त्या नसलेल्या काविळामूळे मला मात्र जोरदार भाव मिळाला होता. क्रिकेटची प्रगती शाळेमूळे खुंटली असली तरी शाळेच्या टिम मध्ये आपली वट होती. एके दिवशी मी मॅच मध्ये बॉलीग केल्यावर ९ वी ब मधल्या अभोर्‍यांने जोरात स्ट्रेट ड्राईव्ह मारला. तो अंभोर्‍या आणि बळवतं पाटील साले राक्षस होते. एक टप्पा पडून तो बॉल माझ्या गळ्यापाशी लागला. मला तो अडवताच आला नाही. मी जोरात पडलो व खेळ थोडावेळ थांबवावा लागला. मिल्याने नंतर सांगीतले की सविता मॅच बघता बघता रडायला आली होती. त्यामूळे मी आनंदीत झालो होतो पण अजुनही प्रगती न्हवतीच.
९ वी च्या गॅदरिंग मध्ये मी दोन वैयक्तीक बक्षिस मिळवली. एक वक्तृत्व स्पर्धेत व एक निबधंलेखण. सवडी व तिच्या मैत्रींनी मिळून एक पेन भेट दिला. मैत्रींनी फक्त नावालाच. सवडीचेच पैसे असनार, कारण तो चायनिज इंक पेन होता. तेव्हा ४० रु ला भेटायचा. त्या मैत्रीनी कशाला देतात काही? ति देखील सर्व कार्यक्रमात भाग घ्यायची त्यामूळे सोबत नेहमीच होती. आमच्या शाळेत मुलं मुली एकमेकांना बोलत, त्यांचा घरी जात. वा सोबत गृपने पिक्चरलाही जातं त्यामूळे काही प्रॉब्लेमच न्हवता.
एक वर्षभर असेच निघून गेले. सवडी बोलायची मात्र खुप. सारखी आपली बडबड बडबड. त्या चिमन्यांसारखी. १० वीला वह्यांची देवान घेवान घरी येने जाणे सारखे असायचे पण सांगायची वा पत्र द्यायची आपली व तिची डेरींग काही झाली नाही. तेव्हां गरजच वाटली नाही.
नंतर सविताच्या मैत्रीनेने मात्र एका दिवशी येउन सांगीतले की सविताला अन्याने सांगीतले. (च्यायला हा अन्या माझ्या जिवावर उठला होता कारण त्या काळात बहुतेक डिडी अन्यावर चिडली ) काहीतरी बंदोबस्त करन्यासाठी मग मी अग तसे काही नाही असे गडबडीत म्हणालो, पण तिला माझ्याक्डून बहुतेक 'हो' ऐकायचे होते. गडबड होगई. तिची चिडचिड झाली आणि तिने मला बोलायचे कमि केले किंवा अभ्यासामूळे तसे झाले. १० वी झाली आणि नंतर सविताचे आणि माझे कॉलेजच वेगळे झाले. १२ वी नंतर ती औरंगाबादला निघुन गेली.
आम्हा सर्व मित्रांची मैत्री अजुनही टिकून आहे. भेटल्यावर परत एकदा ह्या सर्व गप्पांची उजळनी वर नंतरच्या मैत्रींनीच्या गप्पा एकदा होतातच. आताही सविता भेटते पण फक्त आठवनीत. तिलाही मी नक्कीच भेटत असनार. असाच जुन्या मित्रांच्या शाळेच्या गप्पांत.

Posted in स्वानूभव |

If you enjoyed this post Subscribe to our feed